Θέλουμε 100 δισ το χρόνο (…και δεν ντρεπόμαστε)

Του Αλέξανδρου Μερκούριου

Ίσως το πιο τραγικό στο σύγχρονο ελληνικό δράμα που βιώνουμε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, να είναι ότι αυτοί που μας κυβερνούν, παριστάνουν ότι δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει. Τουλάχιστον δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς το ότι συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τα πράγματα με συνθήκες πολιτικής διαχείρισης της δεκαετίας του ’90.

Τότε, οι πολιτικοί αναλυτές –παπαγαλάκια- έχυναν τόνους μελάνης, όπως ήταν τότε το cliché, για να εξηγήσουν σ’ εμάς τους υπόλοιπους (και προφανώς αδαείς), τα δεδομένα μιας αλλαγής κυβέρνησης: ποιος ήταν ο ορίζοντας της κυβέρνησης και ποια τα στοιχήματα. Διάβασα με αρκετή διάθεση χιούμορ, το σκεπτικό για την «νέα» κυβέρνηση του ΓΑΠ, αλλά δυστυχώς, το θέμα με ξεπέρασε.

Το πρώτο στοίχημα ήταν αν θα περάσει την ψήφο εμπιστοσύνης. Τελικώς, κι αφού ούτε χιούμορ έχουμε, πείτε πως την «πέρασε». Το δεύτερο ήταν ότι μπήκαν νέα πρόσωπα για να κατευναστεί το κίνημα των αγανακτισμένων. Μα το κακό είναι ότι δεν υπάρχουν στοχοποιημένοι υπουργοί, αλλά μια στοχοποιημένη κατάσταση με κύρια προβλήματα την ανικανότητα, τη διαπλοκή και την ατιμωρησία. Οπότε όποιος και να μπει το θέμα παραμένει το ίδιο. Αν όμως «βάλεις» δέκα μέρες να μιλάνε γι αυτό στα δελτία, ίσως κερδίσεις πολιτικό χρόνο 2 μηνών. Ας όψονται και τα «μπάνια του λαού»… Φαιδρό, θα πείτε. Κι όμως, με αυτά τα μοντέλα γίνεται η πολιτική διαχείριση. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεκάδες άνθρωποι πληρώνονται για να συμβουλεύσουν τα κυβερνητικά στελέχη να τα πουν… Και πληρώνονται από τα δις. του δανείου που ΕΣΕΙΣ αγαπητοί πληρώνετε.

Το τρίτο θέμα, ήταν πως θα κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των ξένων. Διάβασα λοιπόν στις αναλύσεις ότι ο ΓΑΠ έδιωξε τους υπουργούς που είχαν αντιταχθεί στο μνημόνιο. Οπότε τώρα, έβαλε τους «πρόθυμους» και θα χαρούν οι ξένοι: «Εδώ το καλό ξεπούλημα», θα λένε από αύριο… Έτσι, όμως δεν θα ξαναγεμίσει και η πλατεία με αγανακτισμένους;

Γι αυτό σας λέω, οι αναλύσεις δεν στέκουν στην κριτική ούτε δεκάχρονου παιδιού.

Κι αν δεν με πιστεύετε, γιατί δεν πιάνουμε και το τέταρτο (και βασικό) θέμα του νέου τσάρου της οικονομίας. Η παραδοχή, είναι, ότι ο «Μπένι» δεν χαμπαριάζει ιδιαίτερα από οικονομία. Λένε λοιπόν οι (πράσινοι) αναλυτές ότι αυτό που χρειάζεται δεν είναι τόσο η γνώση, όσο η δυνατότητα επιβολής στις διαπραγματεύσεις με τους ξένους. Που προφανώς για τους ίδιους θα πρέπει να είναι θέμα… κιλών. Οι πιο βαθυστόχαστοι αναλυτές έσπευσαν μάλιστα να πουν ότι ο υπουργός έπεσε στην παγίδα πολιτικής φθοράς που επιδέξια του έστησε ο ΓΑΠ. Τι λες τώρα…

Δηλαδή ο Μπένι είναι τεσσάρων ετών και δεν το κατάλαβε.

Όπως και ο ίδιος που είπε ότι αποδέχθηκε την «ηλεκτρική καρέκλα» του υπουργού Οικονομικών, από πατριωτικό καθήκον! Ξέχασε βέβαια να πει ότι οι φιλοδοξίες του έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που εύκολα θα έκανε ένα ποντάρισμα τύπου ALL-IN στο πόκερ για τον υπουργικό του θώκο, αν αυτό του επιτρέψει μια δεύτερη ευκαιρία για την ηγεσία…

Αυτές οι βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις λοιπόν, δίνουν χρονική πίστωση στην κυβέρνηση μέχρι τον Οκτώβριο, οπότε και θα κριθεί η αποτελεσματικότητά της. Και τότε, καθώς δεν θα έχει επιτύχει μια θεαματική αλλαγή, θα πάμε σε εκλογές.Μα καλά βρε παιδιά, αφού εσείς το ξέρετε από τώρα, αυτοί πώς δεν το καταλαβαίνουν;

Μα, γιατί; Έχουν καταλάβει ότι φτάσαμε κάθε χρόνο να θέλουμε 100 δις. για να μείνει η χώρα μας στη ζωή; Και εδώ να πούμε ότι το ποσό αυτό δεν καλύπτει όλη τη χώρα, αλλά μόνο τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους. Και βεβαίως τις δόσεις των δανείων που πήραμε για να πληρώνουμε τα τελευταία είκοσι χρόνια το δημόσιο.

Ήτοι: Η χώρα υποθηκεύεται για την επόμενη 20ετία για να πληρώνει αυτούς που την «υπηρέτησαν» τα προηγούμενα 20 χρόνια.

Άντε μετά να μην έχεις νέο εμφύλιο, μεταξύ προνομιούχων και μη…

Ευτυχώς, αυτά δεν τα λέω μόνο εγώ, αλλά κι ένας «γραμματιζούμενος» όπως έλεγαν στο χωριό μου, ο επικεφαλής της Pimco, Mohammed El-Erian, που μίλησε στην Corriere della Sera: «Μετά από έναν χρόνο, και παρά την απίστευτη ποσότητα χρηματοοικονομικής βοήθειας, κάθε δείκτης δυστυχώς έχει επιδεινωθεί», είπε, σημειώνοντας ότι η Ευρώπη κινδυνεύει να σπαταλήσει περισσότερα λεφτά για το τίποτα, εάν συνεχίσει να χορηγεί δισεκατομμύρια στην προβληματική ελληνική οικονομία. Για να καταλήξει ότι: «μελλοντικά, αν συνεχιστεί αυτή η προσέγγιση, θα σπαταληθούν περισσότερα λεφτά για να σωθούν οι ιδιώτες πιστωτές και το ρίσκο μιας άτακτης αναδιάρθρωσης του χρέους θα είναι ακόμα μεγαλύτερο».

Ο El Erian που δεν είναι εμπαθής, όπως το Spiegel που κυκλοφορεί σήμερα με εξώφυλλο ένα φέρετρο σκεπασμένο με την γαλανόλευκη, λέιε τα πράγματα απλά όπως είναι.

Το ερώτημα είναι: γιατί κανείς σε αυτή τη χώρα με υπεύθυνη θέση (κάνει ότι) δεν το βλέπει;