Υπουργός με το ζάρι

Όταν ο Γιωργάκης πριν από ενάμιση περίπου χρόνο έστειλε friend request στον ελληνικό λαό, εκείνος πάτησε το accept βλέποντας τη fake φωτογραφία που είχε τότε στο προφίλ του. Αφού ανέλαβε τη λάντζα στο Ίδρυμα ΜΊζωνος Ελληνισμού, ήρθε η ώρα να διαλέξει τους βοηθούς του - που έμελε να σπάσουν πολλά πιάτα. Ο καθένας ανέλαβε ένα πόστο και άρχισε να προσφέρει το κατά δύναμη και θέληση στον ελληνικό λαό. Θα ήταν μάλλον ύβρις να αμφισβητήσουμε τη θέλησή τους για προσφορά οπότε ας προχωρήσουμε στο θέμα των προσόντων τους. Κάποιοι απ' αυτούς μπορεί να έχουν τα σχετικά προσόντα (στα χαρτιά τουλάχιστον). Κάποιοι άλλοι μάλλον έχουν...κρυφά χαρίσματα , αφού εκ πρώτης όψεως φαίνονται μάλλον άσχετοι με το αντικείμενό τους.

Ενδεικτικό παράδειγμα η μικρή Αννούλα - 2η σε δημοτικότητα στα ανέκδοτα μετά τον Τοτό - που της έτυχε το Παιδείας, Δια Βίας Μάθησης, και Θρησκευμάτων. Πρόκειται για ειδήμονα σε θέματα εκπαίδευσης αφού όπως μας πληροφορεί στο βιογραφικό της - που θυμίζει εκπομπή της Τατιάνας - στην ιστοσελίδα της, έχει βγάλει σχολή Πολιτικών Μηχανικών και έχει μεταπτυχιακό στην Περιφερειακή Ανάπτυξη. Το ότι ξέρει να χτίζει σχολεία δε σημαίνει πως ξέρει και να τους δίνει περιεχόμενο. Έχετε δει καμιά ντοματιά να βγάζει γεμιστά; Το ότι για λίγα χρόνια δίδασκε δεν αρκεί για να δικαιολογήσει τη θέση της. Κατά την ταπεινή μου άποψη ο κάθε υπουργός θα 'πρεπε να είναι ο πιο “ειδικοτερότατος” στον τομέα του ή τουλάχιστον κάποιος απ τους καλύτερους γνώστες του αντικειμένου στη χώρα που έχει σπουδάσει το αντικείμενο και έχει μεγάλη εμπειρία, έχοντας αφιερώσει σημαντικό μέρος της ζωής του σ' αυτό (π.χ. στο υπουργείο παιδείας τουλάχιστον κάποιος πτυχιούχος παιδαγωγικών).

Η ανάθεση υπουργείων με τη σίγουρη μέθοδο του Α-Μπε-Μπα-Μπλομ, είναι βέβαια κάτι που παρατηρείται χρόνια σ' αυτή τη χώρα, πολύ πριν ο Γιωργάκης αναλάβει τα ινία. Ο όρος υπουργός φαίνεται να αναφέρεται σε μια μαγική ικανότητα που περιλαμβάνει κάθε τι που μπορεί να απαιτείται για τη διοίκηση οποιουδήποτε υπουργείου. Το κατά πόσο οι υπουργοί είναι ειδικοί σ' αυτό που κάνουν αποδεικνύεται κι από τη μεταπήδηση υπουργών από το ένα υπουργείο στο άλλο. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Άρη Σπηλιωτόπουλου που πρώτα έγινε υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης και μετά Υπουργός Παιδείας! Είχαμε να κουφαθούμε έτσι από τότε που ο Νικοπολίδης πήγε από τον Π.Α.Ο. στον Ολυμπιακό! Είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να είναι ειδήμων σε δυο τόσο ετερόκλητους τομείς; Παρομοίως ο Βουλγαράκης (Διδάκτωρ Οικονομικών) διετέλεσε - μεταξύ άλλων - Υπουργός Δημόσιας Τάξης και Πολιτισμού, αλλά και ο Ρέππας(Οδοντίατρος) Υπουργός Τύπου & Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, Υπουργός Εργασίας & Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Υπουργός Υποδομών, Μεταφορών & Δικτύων... Στην περίπτωση Σπηλιωτόπουλου βέβαια θα μπορούσε κανείς να πει ότι η κυβέρνηση Καραμανλή αντιμετώπισε με ρεαλισμό και χιούμορ τους μαθητές παρομοιάζοντάς τους με τουρίστες. Στην περίπτωση Βουλγαράκη δε πιθανώς να έχουμε μια περίπτωση επιφοίτησης του Αγίου Πνεύματος λόγω της ιδιαίτερα στενής σχέσης του με τα Θεία. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις όμως; Μήπως εν τέλει διαχρονικά ο μέσος Έλληνας Υπουργός είναι μια νέα περίπτωση Ντα Βίντσι; Μήπως; Πόσοι από μας πιστεύουμε πως ο Ρέππας θα μπορούσε να χει ζωγραφίσει την Τζοκόντα ή ότι η Αννούλα θα μπορούσε να χει ζωγραφίσει το Μυστικό Δείπνο (δεν εννοώ αυτό της Μπίλντερμπεργκ). Φυσικά σε μια τόσο διεφθαρμένη πολιτική ζωή, η επαρκής κατάρτιση, δεν αποτελεί αποκλειστικό κριτήριο για την επιλογή των υπουργών, ούτε εγγύηση για την ποιότητα του έργου τους. Αποτελεί ωστόσο ένα απλό και άμεσο κριτήριο για να συνειδητοποιήσουμε πόσο πραγματικά ενδιαφέρθηκε το ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια για την εξέλιξη της χώρας. Ο γαλανόλευκος πίκατσου, δεν κατάφερε ακόμα να γίνει ράιτσου. Σε τελική ανάλυση όταν στο θέμα της διαλυμένης οικονομίας μας λένε να κάνουμε τόσες θυσίες γιατί θέλουμε να δεχθούν να το αναλάβουν οι «ειδικοί» - σίγουρα πράματα λέμε- γιατί δεν έχουν αντίστοιχη άποψη, π.χ. για τη διαλυμένη παιδεία; Ότι πρέπει να την αναλάβουν δηλαδή κάποιοι -έστω- όχι ανίδεοι, για το πως πρέπει να χειριστούν το αντικείμενο. Δεν είναι κωμικοτραγικό να πρέπει κάποιος να έχει πτυχίο παιδαγωγικών για να διδάξει σε δημοτικό σχολείο, ενώ αρκεί να είναι ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή Ν.Δ. για να γίνει Υπουργός Παιδείας;

Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την περίπτωση του ίδιου του Πρωθυπουργού. Κορυφαία στιγμή για την ελληνική παιδεία ήταν και η - με αντικειμενικά κριτήρια- ανάθεση του Υπουργείου Παιδείας στον Γιωργάκη από τον μπαμπά του. Μιλάμε για καλλιτεχνική φύση, ένα άτομο που συνήθως μιλάει ποιητική αδεία. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να δικαιολογηθεί η φράση «Βάζουμε στόχο μέχρι το 2015 η Ελλάδα να είναι στις πρώτες στην πληροφορική στην Ευρώπη σχολεία»; Τα σαρδάμ του Πρωθυπουργού δεν είναι απλώς αστεία. Ο άνθρωπος που το 1989 ήταν Υπουργός Παιδείας στην Ελλάδα, περίπου 20 χρόνια μετά, ακόμα προσπαθεί (ανεπιτυχώς) να μάθει την Ελληνική γλώσσα!

Δεν είναι δυνατόν να επιτρέπουμε στον καθένα που γαβγίζει σε ρυθμό Ν.Δ. ή ΠΑ.ΣΟ.Κ. να σπιλώνει υπουργεία μείζονος σημασίας όπως το Υπουργείο Παιδείας, γιατί όπως λέει και ο Πρωθυπουργός μας: Είναι δικαιώματα για όλους η παιδεία. Μάλιστα το τιμημένο αυτό υπουργείο μέχρι το Σεπτέμβριο θα έχει εξοπλίσει όλα τα σχολεία και με διαδραστικούς πίνακες! Φήμες λένε ότι το 2012 θα βάλουν και δασκάλους...

Δεκαέξι (τον αριθμό!) επικεφαλής υπουργείων συνιστούν αλλαγές. Αυτοί ξέρουν;