νομοθέτη. Το πιο κουφό είναι ότι όταν χωρίζεις, τα παιδιά παραμένουν στην μερίδα του πατέρα κι εσύ που τα κυοφόρησες και τα μεγάλωσες είσαι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ πρόσωπο για τον νομοθέτη. Μάλλον δεν του είπε κανείς ότι η πατρότητα αμφισβητείται, ενώ η μητρότητα ΠΟΤΕ. Κι εδώ θέλω να δώσω συγχαρητήρια στην υπάλληλο του Δήμου Αρτέμιδας που έφαγε όλο το πρωινό μέχρι να βρει το κουτάκι με τα σπίρτα δηλ. τα παιδιά μου και να με εξυπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο. Κάτι που δεν εισέπραξα από τους υπαλλήλους του Δήμου Σπάτων. Κοιμούνται και δεν πληρώνουν ξενοδοχείο. Ή νομίζουν ότι είναι κράτος εν κράτει κι ότι η δουλειά τους δεν είναι να εξυπηρετούν τους πολίτες ΑΛΛΑ να τους δυσκολεύουν την καθημερινότητα. Γεια σου δημόσιο με τους αστραπόγιαννους που ταΐζεις.
Theodosia Katsarou
Το είδα αναρτημένο στο FB, κι επειδή καιρό ήθελα να γράψω για τους υπαλλήλους του Δήμου κι όσα έχω εισπράξει σαν πολίτης, είναι μια καλή αφορμή, για να καταθέσω τις δικές μου απόψεις, απο τις μέχρι τώρα συναλλαγές μου με τους υπαλλήλους του Δήμου.
ΠΡΙΝ ΑΠΟ κάθε συναλλαγή μου με το Δημόσιο, έναν κόμπο τον είχα. Μη σου πω, δύο. Μη σου πω, τα πρόθυρα του εμφράγματος, με το αγχολυτικό και το υπογλώσσιο στο τσεπάκι.
Κάποτε ένας πολιτικός ( Κων. Καραμανλής 1963) είχε ρωτήσει:
"Ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;"
Εγώ θα το παραφράσω και θα ρωτήσω, "Ποιος κυβερνάει αυτό τον Δήμο;"
Γιατί από ότι φαίνεται οι Δημοτικοί υπάλληλοι έχουν πάρει την μπάλα, έχουν πάρει και το γήπεδο. Έχουν γίνει Κράτος εν κράτει.
Είσαι πολίτης κι έχεις την ατυχία να χρειάζεσαι κάποιο έγγραφο από τον Δήμο;
Έχασες... αν δεν είσαι αποφασισμένος ότι θα περάσεις γενικά έναν τρόμο, κι ότι τα κοκαλάκια σου εδώ θα τα αφήσεις. Ο Θεός να σε έχει γερό! Να φτάσεις το επίπεδο του Καυκάσιου, του υπεραιωνόβιου, του τύπου που τον βγάζει η τηλεόραση: «Ποιο είναι το μυστικό της μακροζωίας σου, παππούλη;».
Τρόμος νούμερο δύο: πότε θα έρθει η σειρά σου.
Ο Τρόμος νούμερο τρία, είναι τι θα συμβεί όταν έρθει η σειρά σου.
Ο υπάλληλος θα θέλει να σε εξυπηρετήσει;
Διότι και αυτό εναπόκειται στη διακριτική του ευχέρεια.
Μπορεί να βαριέται ο άνθρωπος, βρε αδελφέ.
Να έχει πιο σημαντικά πράγματα να κάνει.
Να μιλήσει στο κινητό.
Να κανονίσει Σαββατοκύριακο στο Ναύπλιο.
Να ξύσει την παρωνυχίδα του (ξέρεις τι άτιμο πράγμα είναι η παρωνυχίδα; ).
Να μασήσει την τσίχλα του. Να έχει περίοδο. Να της κόπηκε η περίοδος...
Φαινόμενο που παρατηρείται δυστυχώς πιο πολύ στην πάνω ρούγα όπως λένε και στο χωριό μου, στα Σπάτα. Εκεί που του συντέκνου μας ο σκύλος σύντεκνος ήταν κι εκείνος, κι οι Δημοτικοί υπάλληλοι το έχουν δει βασιλικότεροι του βασιλέως, αποφασίζουμε και διαττάσουμε, εγέρθειτω, κ.λ.π.
Ξέρετε τώρα κλειστή κοινωνία μέχρι πρότινος, σόγια, παρασόγια κι όλοι βολεμένοι.
Πιάστε τα επώνυμα και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Για να μην μιλήσουμε και για το κεντρικό τηλέφωνο στο Δημαρχείο των Σπάτων.
Θα πάρεις 100 φορές Ε κι αν είσαι τυχερός στην εκατοστή πρώτη θα απαντήσει κάποια βαριεστημένη υπάλληλος, που ο τόνος της φωνής "Γιατί με σήκωσες νωρίς από τον ύπνο το βαρύ"
ΚΑΙ ΙΣΩΣ, λέω ίσως, σε παραπέμψει στον αρμόδιο υπάλληλο.
ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ; Το πιο φρικαλέο, το πιο νουάρ, το «να μη λάχει ούτε στον χειρότερο εχθρό σου»;
Να μην έχεις τα απαραίτητα δικαιολογητικά. Κάτι να λείπει. Κάτι να είναι μισερό, λειψό, ανεπαρκές.
Και να πρέπει να ξαναφύγεις. Να ανέβεις ορόφους (τα ασανσέρ δεν υπάρχουν- αξίωμα του Δημοσίου αυτό), να ψάχνεις τμηματάρχες που λείπουν επειδή έχουν άδεια, προϊσταμένες που λείπουν γιατί γεννάνε, διευθυντές που λείπουν γιατί βαριούνται.
Και φτου, πάλι απ΄ την αρχή.
Να μιλήσω και για όταν έχουν και τον τίτλο του διευθυντή; Ε τότε φίλε μου έχασες. Διότι τα ξέρουν όλα, τα μαχαιρώνουν όλα, εμείς είμαστε κι άλλος κανείς, κι αν οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι δεν τους ρωτήσουν πριν αποφασίσουν οτιδήποτε, τότε ΟΥΕ κι ΑΛΙΜΟΝΟ.. Αυτό αφορά και τις δύο ρούγες. Και τα Σπάτα και την Αρτέμιδα.
Βέβαια, μην τα τσουβαλιάζουμε όλα και όλους.
Υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις.
Υπάρχουν και άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά τους.
Όχι γιατί ο Δήμος τούς το επιβάλλει, αλλά γιατί οι ίδιοι το επιλέγουν.
Γιατί οι ίδιοι έχουν την υπευθυνότητα, τη σοβαρότητα και το ήθος να το κάνουν.
Από την καλή τους την καρδιά, την ευσυνειδησία και τη συνείδησή τους.
Με άλλα λόγια;
ΙΔΙΩΤΙΚΗ πρωτοβουλία στην ΚΡΑΤΙΚΗ απαξία.
Και αυτό δεν είναι παρά η επικύρωση ενός ορισμού:
ΠΡΙΝ ΑΠΟ κάθε συναλλαγή μου με το Δημόσιο, έναν κόμπο τον είχα. Μη σου πω, δύο. Μη σου πω, τα πρόθυρα του εμφράγματος, με το αγχολυτικό και το υπογλώσσιο στο τσεπάκι.
"Ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;"
Εγώ θα το παραφράσω και θα ρωτήσω, "Ποιος κυβερνάει αυτό τον Δήμο;"
Γιατί από ότι φαίνεται οι Δημοτικοί υπάλληλοι έχουν πάρει την μπάλα, έχουν πάρει και το γήπεδο. Έχουν γίνει Κράτος εν κράτει.
Είσαι πολίτης κι έχεις την ατυχία να χρειάζεσαι κάποιο έγγραφο από τον Δήμο;
Έχασες... αν δεν είσαι αποφασισμένος ότι θα περάσεις γενικά έναν τρόμο, κι ότι τα κοκαλάκια σου εδώ θα τα αφήσεις. Ο Θεός να σε έχει γερό! Να φτάσεις το επίπεδο του Καυκάσιου, του υπεραιωνόβιου, του τύπου που τον βγάζει η τηλεόραση: «Ποιο είναι το μυστικό της μακροζωίας σου, παππούλη;».
Τρόμος νούμερο δύο: πότε θα έρθει η σειρά σου.
Ο Τρόμος νούμερο τρία, είναι τι θα συμβεί όταν έρθει η σειρά σου.
Ο υπάλληλος θα θέλει να σε εξυπηρετήσει;
Διότι και αυτό εναπόκειται στη διακριτική του ευχέρεια.
Μπορεί να βαριέται ο άνθρωπος, βρε αδελφέ.
Να έχει πιο σημαντικά πράγματα να κάνει.
Να μιλήσει στο κινητό.
Να κανονίσει Σαββατοκύριακο στο Ναύπλιο.
Να ξύσει την παρωνυχίδα του (ξέρεις τι άτιμο πράγμα είναι η παρωνυχίδα; ).
Να μασήσει την τσίχλα του. Να έχει περίοδο. Να της κόπηκε η περίοδος...
Φαινόμενο που παρατηρείται δυστυχώς πιο πολύ στην πάνω ρούγα όπως λένε και στο χωριό μου, στα Σπάτα. Εκεί που του συντέκνου μας ο σκύλος σύντεκνος ήταν κι εκείνος, κι οι Δημοτικοί υπάλληλοι το έχουν δει βασιλικότεροι του βασιλέως, αποφασίζουμε και διαττάσουμε, εγέρθειτω, κ.λ.π.
Ξέρετε τώρα κλειστή κοινωνία μέχρι πρότινος, σόγια, παρασόγια κι όλοι βολεμένοι.
Πιάστε τα επώνυμα και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Για να μην μιλήσουμε και για το κεντρικό τηλέφωνο στο Δημαρχείο των Σπάτων.
Θα πάρεις 100 φορές Ε κι αν είσαι τυχερός στην εκατοστή πρώτη θα απαντήσει κάποια βαριεστημένη υπάλληλος, που ο τόνος της φωνής "Γιατί με σήκωσες νωρίς από τον ύπνο το βαρύ"
ΚΑΙ ΙΣΩΣ, λέω ίσως, σε παραπέμψει στον αρμόδιο υπάλληλο.
ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ; Το πιο φρικαλέο, το πιο νουάρ, το «να μη λάχει ούτε στον χειρότερο εχθρό σου»;
Να μην έχεις τα απαραίτητα δικαιολογητικά. Κάτι να λείπει. Κάτι να είναι μισερό, λειψό, ανεπαρκές.
Και να πρέπει να ξαναφύγεις. Να ανέβεις ορόφους (τα ασανσέρ δεν υπάρχουν- αξίωμα του Δημοσίου αυτό), να ψάχνεις τμηματάρχες που λείπουν επειδή έχουν άδεια, προϊσταμένες που λείπουν γιατί γεννάνε, διευθυντές που λείπουν γιατί βαριούνται.
Και φτου, πάλι απ΄ την αρχή.
Να μιλήσω και για όταν έχουν και τον τίτλο του διευθυντή; Ε τότε φίλε μου έχασες. Διότι τα ξέρουν όλα, τα μαχαιρώνουν όλα, εμείς είμαστε κι άλλος κανείς, κι αν οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι δεν τους ρωτήσουν πριν αποφασίσουν οτιδήποτε, τότε ΟΥΕ κι ΑΛΙΜΟΝΟ.. Αυτό αφορά και τις δύο ρούγες. Και τα Σπάτα και την Αρτέμιδα.
Βέβαια, μην τα τσουβαλιάζουμε όλα και όλους.
Υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις.
Υπάρχουν και άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά τους.
Όχι γιατί ο Δήμος τούς το επιβάλλει, αλλά γιατί οι ίδιοι το επιλέγουν.
Γιατί οι ίδιοι έχουν την υπευθυνότητα, τη σοβαρότητα και το ήθος να το κάνουν.
Από την καλή τους την καρδιά, την ευσυνειδησία και τη συνείδησή τους.
Με άλλα λόγια;
ΙΔΙΩΤΙΚΗ πρωτοβουλία στην ΚΡΑΤΙΚΗ απαξία.
Και αυτό δεν είναι παρά η επικύρωση ενός ορισμού:
Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα, κι ειδικά στην Αρτέμιδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου