17/07/2011
της Λίνας Παπαδάκη Η κρίση, η λέξη και η κατάσταση που μας ευνούχισε, έγινε η αιτία να ανοιχθεί το protagon σε ξεχωριστούς Έλληνες, αντίθετους μεταξύ τους αλλά σημαντικούς. Γεννήθηκε έτσι το Κίνημα των 10, η ενότητα που φιλοξενεί τον δεκάλογο που καθένας από τους συγγραφείς του πιστεύει πώς θα μας κάνει καλύτερους. Ξαναδιαβάζοντας λοιπόν την ενότητα που ολοκληρώνει μετά από 3 μήνες τον πρώτο της κύκλο, επέλεξα να θυμηθούμε τους πέντε κοινούς τόπους που αναπτύχθηκαν από το μεγαλύτερο μέρος των φιλοξενούμενων αλλά και κάποιες ιδιαίτερες απόψεις που αξίζει να τις έχουμε στο κεφάλι μας. Μερικές φορές τα πράγματα γίνονται εύκολα και «προοδευτικά». Όχι με την έννοια
της αριστερής πολιτικής αλλά της εξελικτικής απλής λογικής. Εμείς τα αποφασίζουμε, εμείς τα υλοποιούμε, δεν μας υπόσχονται γρήγορη και άμεση ευτυχία, ανοίγουν όμως δρόμο βέλτιστο.
1. Διαχωρισμός κράτους - εκκλησίας
«Χωρισμός των αρμοδιοτήτων Πολιτείας και Εκκλησίας και διατήρηση φιλικής συνεργασίας μεταξύ τους σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος», Μιχάλης Σταθόπουλος.
«Να δημευτεί σταδιακά η εκκλησιαστική περιουσία. Μέχρι την ολοκληρωτική της αξιοποίηση για κοινωνικούς σκοπούς, η περιουσία αυτή πρέπει να φορολογηθεί αυστηρά. Ο χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος πρέπει να συνοδευτεί από την αποθάρρυνση κάθε θρησκείας και από την «ιδιωτικοποίηση» της θρησκευτικής λατρείας», Σώτη Τριανταφύλλου.
«Χωρισμός Εκκλησιών και Κράτους με εθνικοποίηση των περιουσιών τους και, για να καλύπτονται τα έξοδα στέγης, λειτουργίας και μισθοδοσίας, θέσπιση ειδικού φόρου σε όσους δηλώνουν πιστοί», Ριχάρδος Σωμερίτης.
2. Περιορισμός αμυντικών δαπανών
«Μείωση των εξοπλισμών. Δώσαμε πολλά λεφτά για να προφυλαχτούμε από τους εχθρούς και τελικά δεν σωθήκαμε από τον εαυτό μας. Οι εξοπλισμοί συνεχίζουν να ρουφάνε το σπάνιο και ακριβό μας χρήμα. Και μην πιστέψετε ότι μας αναγκάζουν να αγοράζουμε όπλα. Το αποφασίζουμε μόνοι μας, οι πολιτικοί μας και οι ανασφάλειές μας», Άννα Δαμιανίδη.
«Κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Παράλληλα, δραστικός περιορισμός των «αμυντικών δαπανών», και, γιατί όχι, κήρυξη ακόμα και μονομερούς αφοπλισμού», Δημήτρης Ποταμιάνος.
«Σταματάνε οι αγορές όπλων και πολεμικών αρμάτων ή πλοίων. Δήθεν για την προστασία της πατρίδος από τους εχθρούς», Γιώργος Χρονάς.
«Να καταργηθεί ο στρατός των εκπαιδευμένων φονιάδων – δηλαδή κάθε στρατός, κάθε μορφή στρατιωτικής θητείας, κάθε μορφή στρατιωτικής οργάνωσης. Στο μυαλό μου ο στρατός (και επαναλαμβάνω: κάθε στρατός) είναι μια ανεπίστρεπτη ανθρώπινη ήττα. Φτιάχνεται για να σκλαβώσει την κοινωνία που δήθεν υπερασπίζει – υπάρχει για να δοξολογεί τον φόνο, τον τετελεσμένο ή τον επικείμενο. Οι αντιρρησίες συνείδησης απέδειξαν ότι μπορείς να αντισταθείς στον όλεθρο αγαπώντας και όχι μισώντας», Θανάσης Τριαρίδης.
3. Περιορισμός δημοσίου
«Να καταργηθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων και να λειτουργήσουν ανεξάρτητα συμβούλια κρίσης για περιπτώσεις απολύσεων. Παράλληλα, να ορισθεί μία θέση γενικού διευθυντή ή γενικού γραμματέα, ο οποίος θα προΐσταται τού κάθε υπουργείου σαν διαχρονικός υπουργός. Εννοείται ότι δεν θα είναι δυνατή η απομάκρυνσή του με απλή απόφαση τής εκάστοτε κυβέρνησης, παρά μόνον μετά από σύμφωνη γνώμη ενός ανεξάρτητου συμβουλίου κρίσης», Πλάτων Ριβέλλης.
«Μείωση του κράτους σε όλα τα επίπεδα. Οργανισμοί που μπορούν να προσφέρουν έργο σε μια ανταγωνιστική αγορά πρέπει άμεσα να ιδιωτικοποιηθούν (π.χ. οι λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ) και υπηρεσίες, υπουργεία, οργανισμοί που δεν έχουν ρόλο πρέπει να κλείσουν άμεσα. Στους υπάλληλους να δοθεί πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου με τριετή καταβολή του μισθού τους (μόνο) μέχρι να ενταχθούν σε παραγωγικές δραστηριότητες», Πάσχος Μανδραβέλης.
«Κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα περιλαμβανομένης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με διασφαλίσεις για τον πλήρη σεβασμό της αξιοκρατίας. Θέσπιση λογοδοσίας /αξιολόγηση σ’ όλα τα επίπεδα», Παναγιώτης Κ. Ιωακειμίδης.
«Ριζικός περιορισμός του Κράτους σε αυτά που πραγματικά μπορεί και πρέπει να κάνει. Όλοι – εδώ και χρόνια – συμφωνούν στην θεωρία. Ας αρχίσουμε, λοιπόν, με κάποια άμεσα πρακτικά βήματα», Πλάτων Τήνιος.
4. Μείωση των βουλευτών
«Περιορισμός στους διακόσιους του αριθμού των βουλευτών, καθώς και των δαπανών που σχετίζονται με την αμοιβή, τις αποζη-μιώσεις και τη διαβίωσή τους», Εμμανουήλ Κριαράς.
«Να μειωθεί το κόστος της πολιτικής. Έτσι θα μειωθεί και το κόστος εξόδου από την πολιτική, που ωθεί τους πολιτικούς να γαντζώνονται από την εξουσία, να μην σκέφτονται πως θα ωφελήσουν αλλά πως θα επανεκλεγούν. Δεν θα ζημιωνόταν δα η Δημοκρατία αν οι 300 βουλευτές γίνονταν 200», Γιώργος Παγουλάτος.
«Περιορισμός των βουλευτών σε 200, θέσπιση του θεσμού του μόνιμου υφυπουργού για όλα τα υπουργεία ώστε να υπάρχει συνέχεια του κράτους, καθιέρωση του ασυμβίβαστου μεταξύ υπουργού και βουλευτή (όπως συμβαίνει π.χ. στην Κύπρο) και πλήρης διαφάνεια στα οικονομικά των κομμάτων, με παράλληλο περιορισμό περιττών δαπανών (π.χ. "κομματικοί στρατοί") και με άτεγκτη και αυστηρή τήρηση του ανώτατου ορίου δαπανών τους, ώστε να μη χρειάζεται τα κόμματα να προσφεύγουν σε "μίζες" για την κάλυψη των έως τώρα υπέρογκων δαπανών τους», Νέστωρ Κουράκης.
«Μείωση του αριθμού των Βουλευτών σε 200. Ο Βουλευτής να μπορεί να παίρνει σύνταξη μόνο μετά από θητεία 10 ετών και μετά τα 65 έτη», Γιώργος Βυθούλκας.
Χρηματοδότηση των κομμάτων αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό, μείωση του αριθμού των βουλευτών (μέχρι 150), Νίκος Μουζέλης.
5. Απελευθέρωση ανώτατης παιδείας
«Αυτονόμηση των πανεπιστημίων, απελευθέρωση της ανώτατης Παιδείας, κουπόνια εκπαίδευσης. Το κράτος οφείλει να παρέχει ένα ποσό ανά φοιτητή στον ίδιο τον φοιτητή, ο οποίος θα διαλέγει το ΑΕΙ-ΤΕΙ της αρεσκείας του (δημόσιο ή μη κρατικό) έτσι ώστε να υπάρξει ανταγωνισμός στην Ανώτατη Παιδεία», Πάσχος Μανδραβέλης.
«Να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Βέβαια η μεσαία τάξη στέλνει τα παιδιά της έξω ούτως ή άλλως, αλλά ας ελπίσουμε ότι θα βρεθούν και κάποια να πάνε εδώ σε αληθινά, μεγάλα, σοβαρά ιδιωτικά Πανεπιστήμια, για να δούμε πώς αλλιώς μπορούν να είναι τα Πανεπιστήμια, αν μη τι άλλο», Άννα Δαμιανίδη.
Το σχολείο. «Να επανακτήσει το σημαντικό του ρόλο στη σημερινή ελληνική κοινωνία της οικογένειας που απαρτίζεται κατά κανόνα από υπεραπασχολημένους γονείς, ένα γεμάτο ψυγείο και μια τηλεόραση. Το σχολείο πρέπει να συμβάλει καθοριστικά στην ανάπτυξη ισορροπημένων ατόμων με συναίσθημα, κριτική, υπεύθυνη και ανεξάρτητη σκέψη, αγάπη για τη φύση και τις τέχνες (βιωματική ολοήμερη εκπαίδευση, δημιουργία ευέλικτων προγραμμάτων για την ανάπτυξη τόσο των ταλαντούχων μαθητών όσο και των μαθητών με υστέρηση μάθησης), Χαράλαμπος Μουτσόπουλος.
Ελλειμματικός ηγέτης: «Οι κρίσεις οφείλονται σε έλλειμμα ηγετικό, όταν τούτο καλυφθεί, καλύπτονται όλα τα άλλα ελλείμματα. (…) Η απαξίωση του συνόλου του πολιτικού συστήματος δείχνει πως η χώρα μας περιμένει ηγέτη. (…) Ο ηγέτης πρέπει, επί παραδείγματι, να δώσει κατεύθυνση στη διάχυτη δυσαρέσκεια των ‘’αγανακτισμένων’’ με το αίτημα να ακουστούν και να συζητηθούν επίσημα οι αντιρρήσεις τους και ταυτοχρόνως να πολεμά τον κόσμο των νοοτροπιών που κρύβονται πίσω από την ηθογραφία», Στέλιος Ράμφος.
Αστυνομία και όχι Αστυνομοκρατία: «Η μόνη μάχιμη δύναμη που έχουμε εμείς είναι τα ΜΑΤ. Ούτε ο στρατός, ούτε η αστυνομία είναι μάχιμοι. Πρέπει να εκπαιδευτούν επειγόντως τα ΜΑΤ σαν μάχιμη δύναμη, με κανόνες εμπλοκής, περιορισμούς, ετοιμότητα κ. λ. π.», Διονύσης Σαββόπουλος.
Να απελευθερωθούν ωράρια και μέρες λειτουργίας των καταστημάτων. «Να πάψει κάθε φραγμός στην εργασία. Όποιος θέλει να μπορεί να δουλέψει όποτε θέλει, παντού. Μετά από λίγα χρόνια ελεύθερης λειτουργίας χωρίς απαγορεύσεις και στρεβλώσεις, οι ανάγκες της αγοράς θα δείξουν που και πότε αξίζει να είναι ανοιχτά τα μαγαζιά», Φώτης Γεωργελές.
Τα σχολικά βιβλία και η κριτική σκέψη. «Όλα τα σχολικά βιβλία είναι προϊόντα μιας εποχής περασμένης, όταν μόνος πομπός της γνώσης ήταν το σχολείο. Ζούμε την εποχή της τεχνολογίας και της μαζικής πληροφόρησης. Η γνώση είναι διαθέσιμη ηλεκτρονικά σε ποσότητα τεράστια και παρουσία βομβαρδιστική», Άννα Φραγκουδάκη.
Συνδικάτα «νέου τύπου». «Τα τελευταία χρόνια τα συνδικάτα μας αντιστάθηκαν πεισματικά σε κάθε απαραίτητη μεταρρύθμιση. (…) Με δυο λόγια, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να χρεωκοπήσουμε», Μάνος Ματσαγγάνης.
ΜΜΕ. «Σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία δεν επιβάλλονται κανόνες για την ενημέρωση, δεν επιτρέπονται περιορισμοί και λογοκρισίες. Η μόνη σοβαρή αλλαγή είναι να σταματήσει κάθε κρατική ενίσχυση, άμεση ή έμμεση. Δεκάρα τσακιστή από το κράτος στην ιδιωτική τηλεόραση», Σταύρος Τσακυράκης.
Όλοι μαζί. «Δεν είμαστε διαφωτιστές, συνοδοιπόροι είμαστε. Όλοι μαζί ταξιδεύουμε μέσα στο τυφλό και ζαλισμένο κοινωνικό κήτος. Δαίμονες μας περιβάλλουν: του φόβου, της παραίτησης, της μελαγχολίας. Αυτό είναι η κρίση θα μας πουν, ιδού οι οικονομικές και πολιτικές αιτίες. Να, οι αναλύσεις. Μιλάμε για πτώση, σύμφωνοι. Όμως πού πρωτογλυστρίσαμε εμείς οι ηττημένοι; Μήπως σ’ ένα ξέφτι λησμονιάς που έπεσε από το φτερωτό μνήμα του Νίκου Γκάτσου;», Σωτήρης Χατζάκης.
Μην νοσταλγείς την προηγούμενη κατάσταση. «Πριν τρία χρόνια μπορεί να είχαμε περισσότερα εισοδήματα όμως η κατάστασή μας ήταν χειρότερη από την σημερινή. Όχι μόνον γιατί αυτό που ζούμε τώρα τότε ήταν μπροστά μας, αλλά και γιατί δεν το βλέπαμε. Από μιαν άποψη η Ελλάδα της κρίσης είναι πιο ενδιαφέρουσα από την Ελλάδα που είχε μετατρέψει τον εαυτό της σε νυχτερινό κέντρο διαρκείας», Τάκης Θεοδωρόπουλος.
Η πόλη και ο δημόσιος χώρος της μου ανήκει. «Από εμένα εξαρτάται η εικόνα της, η ζωή μου σε αυτήν. Εγώ ξέρω τι θέλω να βλέπω το πρωί έξω από την πόρτα μου, δεν περιμένω κάποιον άλλο να μου το πει. Μόνο τον τρόπο για να γίνει αυτό που θέλω ξέρει ο ειδικός. Την ψυχή του τι θέλουμε την ξέρει ο καθένας μας. Αν δεν την διεκδικήσουμε, κανείς δεν πρόκειται να το κάνει για εμάς», Σωτήρης Γκορίτσας.
Συνδέομαι . «Συνδέσεις - Συνάπτω σχέσεις - Συνάφεια, επικοινωνία.
Βάζω σε εφαρμογή μαζί με άλλους διαδικτυακούς χρήστες την κοινωνική δικτύωση, για να βρούμε λύσεις στα προβλήματα κρίσης και να συγκροτήσουμε ομάδες», Τεό Ρόμβος.
Ξαναγυρνάω στον καθρέφτη. «Που μας μεθάει. «Οίνος ανθρώπου δίοπτρον» έλεγε ο Αλκαίος (ο παλιός, ο Λέσβιος), αλλά εμείς τα καταφέραμε να αναποδογυρίσουμε τα πράγματα και να κάνουμε κρασί τον καθρέφτη μας. Αν σπάσει, αν τον σπάσουμε, ίσως να ξαναδούμε το πρόσωπό μας ενιαίο μέσα από τις ραγισματιές και τις αντιφάσεις του. Και τότε μπορεί ν' αλλάξουν πολλά», Παντελής Μπουκάλας.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών της αριστερής πολιτικής αλλά της εξελικτικής απλής λογικής. Εμείς τα αποφασίζουμε, εμείς τα υλοποιούμε, δεν μας υπόσχονται γρήγορη και άμεση ευτυχία, ανοίγουν όμως δρόμο βέλτιστο.
1. Διαχωρισμός κράτους - εκκλησίας
«Χωρισμός των αρμοδιοτήτων Πολιτείας και Εκκλησίας και διατήρηση φιλικής συνεργασίας μεταξύ τους σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος», Μιχάλης Σταθόπουλος.
«Να δημευτεί σταδιακά η εκκλησιαστική περιουσία. Μέχρι την ολοκληρωτική της αξιοποίηση για κοινωνικούς σκοπούς, η περιουσία αυτή πρέπει να φορολογηθεί αυστηρά. Ο χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος πρέπει να συνοδευτεί από την αποθάρρυνση κάθε θρησκείας και από την «ιδιωτικοποίηση» της θρησκευτικής λατρείας», Σώτη Τριανταφύλλου.
«Χωρισμός Εκκλησιών και Κράτους με εθνικοποίηση των περιουσιών τους και, για να καλύπτονται τα έξοδα στέγης, λειτουργίας και μισθοδοσίας, θέσπιση ειδικού φόρου σε όσους δηλώνουν πιστοί», Ριχάρδος Σωμερίτης.
2. Περιορισμός αμυντικών δαπανών
«Μείωση των εξοπλισμών. Δώσαμε πολλά λεφτά για να προφυλαχτούμε από τους εχθρούς και τελικά δεν σωθήκαμε από τον εαυτό μας. Οι εξοπλισμοί συνεχίζουν να ρουφάνε το σπάνιο και ακριβό μας χρήμα. Και μην πιστέψετε ότι μας αναγκάζουν να αγοράζουμε όπλα. Το αποφασίζουμε μόνοι μας, οι πολιτικοί μας και οι ανασφάλειές μας», Άννα Δαμιανίδη.
«Κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Παράλληλα, δραστικός περιορισμός των «αμυντικών δαπανών», και, γιατί όχι, κήρυξη ακόμα και μονομερούς αφοπλισμού», Δημήτρης Ποταμιάνος.
«Σταματάνε οι αγορές όπλων και πολεμικών αρμάτων ή πλοίων. Δήθεν για την προστασία της πατρίδος από τους εχθρούς», Γιώργος Χρονάς.
«Να καταργηθεί ο στρατός των εκπαιδευμένων φονιάδων – δηλαδή κάθε στρατός, κάθε μορφή στρατιωτικής θητείας, κάθε μορφή στρατιωτικής οργάνωσης. Στο μυαλό μου ο στρατός (και επαναλαμβάνω: κάθε στρατός) είναι μια ανεπίστρεπτη ανθρώπινη ήττα. Φτιάχνεται για να σκλαβώσει την κοινωνία που δήθεν υπερασπίζει – υπάρχει για να δοξολογεί τον φόνο, τον τετελεσμένο ή τον επικείμενο. Οι αντιρρησίες συνείδησης απέδειξαν ότι μπορείς να αντισταθείς στον όλεθρο αγαπώντας και όχι μισώντας», Θανάσης Τριαρίδης.
3. Περιορισμός δημοσίου
«Να καταργηθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων και να λειτουργήσουν ανεξάρτητα συμβούλια κρίσης για περιπτώσεις απολύσεων. Παράλληλα, να ορισθεί μία θέση γενικού διευθυντή ή γενικού γραμματέα, ο οποίος θα προΐσταται τού κάθε υπουργείου σαν διαχρονικός υπουργός. Εννοείται ότι δεν θα είναι δυνατή η απομάκρυνσή του με απλή απόφαση τής εκάστοτε κυβέρνησης, παρά μόνον μετά από σύμφωνη γνώμη ενός ανεξάρτητου συμβουλίου κρίσης», Πλάτων Ριβέλλης.
«Μείωση του κράτους σε όλα τα επίπεδα. Οργανισμοί που μπορούν να προσφέρουν έργο σε μια ανταγωνιστική αγορά πρέπει άμεσα να ιδιωτικοποιηθούν (π.χ. οι λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ) και υπηρεσίες, υπουργεία, οργανισμοί που δεν έχουν ρόλο πρέπει να κλείσουν άμεσα. Στους υπάλληλους να δοθεί πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου με τριετή καταβολή του μισθού τους (μόνο) μέχρι να ενταχθούν σε παραγωγικές δραστηριότητες», Πάσχος Μανδραβέλης.
«Κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα περιλαμβανομένης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με διασφαλίσεις για τον πλήρη σεβασμό της αξιοκρατίας. Θέσπιση λογοδοσίας /αξιολόγηση σ’ όλα τα επίπεδα», Παναγιώτης Κ. Ιωακειμίδης.
«Ριζικός περιορισμός του Κράτους σε αυτά που πραγματικά μπορεί και πρέπει να κάνει. Όλοι – εδώ και χρόνια – συμφωνούν στην θεωρία. Ας αρχίσουμε, λοιπόν, με κάποια άμεσα πρακτικά βήματα», Πλάτων Τήνιος.
4. Μείωση των βουλευτών
«Περιορισμός στους διακόσιους του αριθμού των βουλευτών, καθώς και των δαπανών που σχετίζονται με την αμοιβή, τις αποζη-μιώσεις και τη διαβίωσή τους», Εμμανουήλ Κριαράς.
«Να μειωθεί το κόστος της πολιτικής. Έτσι θα μειωθεί και το κόστος εξόδου από την πολιτική, που ωθεί τους πολιτικούς να γαντζώνονται από την εξουσία, να μην σκέφτονται πως θα ωφελήσουν αλλά πως θα επανεκλεγούν. Δεν θα ζημιωνόταν δα η Δημοκρατία αν οι 300 βουλευτές γίνονταν 200», Γιώργος Παγουλάτος.
«Περιορισμός των βουλευτών σε 200, θέσπιση του θεσμού του μόνιμου υφυπουργού για όλα τα υπουργεία ώστε να υπάρχει συνέχεια του κράτους, καθιέρωση του ασυμβίβαστου μεταξύ υπουργού και βουλευτή (όπως συμβαίνει π.χ. στην Κύπρο) και πλήρης διαφάνεια στα οικονομικά των κομμάτων, με παράλληλο περιορισμό περιττών δαπανών (π.χ. "κομματικοί στρατοί") και με άτεγκτη και αυστηρή τήρηση του ανώτατου ορίου δαπανών τους, ώστε να μη χρειάζεται τα κόμματα να προσφεύγουν σε "μίζες" για την κάλυψη των έως τώρα υπέρογκων δαπανών τους», Νέστωρ Κουράκης.
«Μείωση του αριθμού των Βουλευτών σε 200. Ο Βουλευτής να μπορεί να παίρνει σύνταξη μόνο μετά από θητεία 10 ετών και μετά τα 65 έτη», Γιώργος Βυθούλκας.
Χρηματοδότηση των κομμάτων αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό, μείωση του αριθμού των βουλευτών (μέχρι 150), Νίκος Μουζέλης.
5. Απελευθέρωση ανώτατης παιδείας
«Αυτονόμηση των πανεπιστημίων, απελευθέρωση της ανώτατης Παιδείας, κουπόνια εκπαίδευσης. Το κράτος οφείλει να παρέχει ένα ποσό ανά φοιτητή στον ίδιο τον φοιτητή, ο οποίος θα διαλέγει το ΑΕΙ-ΤΕΙ της αρεσκείας του (δημόσιο ή μη κρατικό) έτσι ώστε να υπάρξει ανταγωνισμός στην Ανώτατη Παιδεία», Πάσχος Μανδραβέλης.
«Να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Βέβαια η μεσαία τάξη στέλνει τα παιδιά της έξω ούτως ή άλλως, αλλά ας ελπίσουμε ότι θα βρεθούν και κάποια να πάνε εδώ σε αληθινά, μεγάλα, σοβαρά ιδιωτικά Πανεπιστήμια, για να δούμε πώς αλλιώς μπορούν να είναι τα Πανεπιστήμια, αν μη τι άλλο», Άννα Δαμιανίδη.
Το σχολείο. «Να επανακτήσει το σημαντικό του ρόλο στη σημερινή ελληνική κοινωνία της οικογένειας που απαρτίζεται κατά κανόνα από υπεραπασχολημένους γονείς, ένα γεμάτο ψυγείο και μια τηλεόραση. Το σχολείο πρέπει να συμβάλει καθοριστικά στην ανάπτυξη ισορροπημένων ατόμων με συναίσθημα, κριτική, υπεύθυνη και ανεξάρτητη σκέψη, αγάπη για τη φύση και τις τέχνες (βιωματική ολοήμερη εκπαίδευση, δημιουργία ευέλικτων προγραμμάτων για την ανάπτυξη τόσο των ταλαντούχων μαθητών όσο και των μαθητών με υστέρηση μάθησης), Χαράλαμπος Μουτσόπουλος.
Ελλειμματικός ηγέτης: «Οι κρίσεις οφείλονται σε έλλειμμα ηγετικό, όταν τούτο καλυφθεί, καλύπτονται όλα τα άλλα ελλείμματα. (…) Η απαξίωση του συνόλου του πολιτικού συστήματος δείχνει πως η χώρα μας περιμένει ηγέτη. (…) Ο ηγέτης πρέπει, επί παραδείγματι, να δώσει κατεύθυνση στη διάχυτη δυσαρέσκεια των ‘’αγανακτισμένων’’ με το αίτημα να ακουστούν και να συζητηθούν επίσημα οι αντιρρήσεις τους και ταυτοχρόνως να πολεμά τον κόσμο των νοοτροπιών που κρύβονται πίσω από την ηθογραφία», Στέλιος Ράμφος.
Αστυνομία και όχι Αστυνομοκρατία: «Η μόνη μάχιμη δύναμη που έχουμε εμείς είναι τα ΜΑΤ. Ούτε ο στρατός, ούτε η αστυνομία είναι μάχιμοι. Πρέπει να εκπαιδευτούν επειγόντως τα ΜΑΤ σαν μάχιμη δύναμη, με κανόνες εμπλοκής, περιορισμούς, ετοιμότητα κ. λ. π.», Διονύσης Σαββόπουλος.
Να απελευθερωθούν ωράρια και μέρες λειτουργίας των καταστημάτων. «Να πάψει κάθε φραγμός στην εργασία. Όποιος θέλει να μπορεί να δουλέψει όποτε θέλει, παντού. Μετά από λίγα χρόνια ελεύθερης λειτουργίας χωρίς απαγορεύσεις και στρεβλώσεις, οι ανάγκες της αγοράς θα δείξουν που και πότε αξίζει να είναι ανοιχτά τα μαγαζιά», Φώτης Γεωργελές.
Τα σχολικά βιβλία και η κριτική σκέψη. «Όλα τα σχολικά βιβλία είναι προϊόντα μιας εποχής περασμένης, όταν μόνος πομπός της γνώσης ήταν το σχολείο. Ζούμε την εποχή της τεχνολογίας και της μαζικής πληροφόρησης. Η γνώση είναι διαθέσιμη ηλεκτρονικά σε ποσότητα τεράστια και παρουσία βομβαρδιστική», Άννα Φραγκουδάκη.
Συνδικάτα «νέου τύπου». «Τα τελευταία χρόνια τα συνδικάτα μας αντιστάθηκαν πεισματικά σε κάθε απαραίτητη μεταρρύθμιση. (…) Με δυο λόγια, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να χρεωκοπήσουμε», Μάνος Ματσαγγάνης.
ΜΜΕ. «Σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία δεν επιβάλλονται κανόνες για την ενημέρωση, δεν επιτρέπονται περιορισμοί και λογοκρισίες. Η μόνη σοβαρή αλλαγή είναι να σταματήσει κάθε κρατική ενίσχυση, άμεση ή έμμεση. Δεκάρα τσακιστή από το κράτος στην ιδιωτική τηλεόραση», Σταύρος Τσακυράκης.
Όλοι μαζί. «Δεν είμαστε διαφωτιστές, συνοδοιπόροι είμαστε. Όλοι μαζί ταξιδεύουμε μέσα στο τυφλό και ζαλισμένο κοινωνικό κήτος. Δαίμονες μας περιβάλλουν: του φόβου, της παραίτησης, της μελαγχολίας. Αυτό είναι η κρίση θα μας πουν, ιδού οι οικονομικές και πολιτικές αιτίες. Να, οι αναλύσεις. Μιλάμε για πτώση, σύμφωνοι. Όμως πού πρωτογλυστρίσαμε εμείς οι ηττημένοι; Μήπως σ’ ένα ξέφτι λησμονιάς που έπεσε από το φτερωτό μνήμα του Νίκου Γκάτσου;», Σωτήρης Χατζάκης.
Μην νοσταλγείς την προηγούμενη κατάσταση. «Πριν τρία χρόνια μπορεί να είχαμε περισσότερα εισοδήματα όμως η κατάστασή μας ήταν χειρότερη από την σημερινή. Όχι μόνον γιατί αυτό που ζούμε τώρα τότε ήταν μπροστά μας, αλλά και γιατί δεν το βλέπαμε. Από μιαν άποψη η Ελλάδα της κρίσης είναι πιο ενδιαφέρουσα από την Ελλάδα που είχε μετατρέψει τον εαυτό της σε νυχτερινό κέντρο διαρκείας», Τάκης Θεοδωρόπουλος.
Η πόλη και ο δημόσιος χώρος της μου ανήκει. «Από εμένα εξαρτάται η εικόνα της, η ζωή μου σε αυτήν. Εγώ ξέρω τι θέλω να βλέπω το πρωί έξω από την πόρτα μου, δεν περιμένω κάποιον άλλο να μου το πει. Μόνο τον τρόπο για να γίνει αυτό που θέλω ξέρει ο ειδικός. Την ψυχή του τι θέλουμε την ξέρει ο καθένας μας. Αν δεν την διεκδικήσουμε, κανείς δεν πρόκειται να το κάνει για εμάς», Σωτήρης Γκορίτσας.
Συνδέομαι . «Συνδέσεις - Συνάπτω σχέσεις - Συνάφεια, επικοινωνία.
Βάζω σε εφαρμογή μαζί με άλλους διαδικτυακούς χρήστες την κοινωνική δικτύωση, για να βρούμε λύσεις στα προβλήματα κρίσης και να συγκροτήσουμε ομάδες», Τεό Ρόμβος.
Ξαναγυρνάω στον καθρέφτη. «Που μας μεθάει. «Οίνος ανθρώπου δίοπτρον» έλεγε ο Αλκαίος (ο παλιός, ο Λέσβιος), αλλά εμείς τα καταφέραμε να αναποδογυρίσουμε τα πράγματα και να κάνουμε κρασί τον καθρέφτη μας. Αν σπάσει, αν τον σπάσουμε, ίσως να ξαναδούμε το πρόσωπό μας ενιαίο μέσα από τις ραγισματιές και τις αντιφάσεις του. Και τότε μπορεί ν' αλλάξουν πολλά», Παντελής Μπουκάλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου