Είχα τον κ. Μπαμπινιώτη καθηγή στη Φιλοσοφική, Υπήρξα κάκιστος φοιτητής, μάλιστα έχασα δυο χρονιές ακριβώς από τη Γλωσσολογία. Συνεπώς δεν ήμουνα σε θέση να τον κρίνω ούτε σαν επιστήμονα, ούτε σα δάσκαλο, γιατί δεν τον έζησα στις παραδόσεις.
Εκείνα που θυμάμαι καλά από τον κ. Μπαμπινιώτη, τότε, είναι τρία πράγματα:
1. Είχε μια γλωσσολογική άποψη που την αποκαλούσε με το αρκτικόλεξο «Κ.Ν.Ε.»- Κοινή Νέα Ελληνική. Γινόταν η σχετική πλάκα με την ΚΝΕ του ΚΚΕ (εγώ ήμουνα κνίτης τότε). Παράδειγμα της Κ.Ν.Ε. του κ Μπαμπινιώτη: τα παλιά τριτόκλιτα θηλυκά γίνονται μεν πρωτόκλιτα, αλλά διατηρούν το γιώτα στην κατάληξή τους: η πόλι, της πόλεως , την πόλι. Αυτά βέβαια μετά τα εγκατέλειψε- και καλά έκανε.
2. Είχε την πιο οργανωμένη έδρα: σημειώσεις και βιβλία πάντα στην ώρα τους (σπανιότατη περίπτωση, σε σύγκριση με τους άλλους καθηγητές). Επίσης ήταν συνεπής στις παραδόσεις του (δε θα μπορούσα να πω το ίδιο και για τον εαυτό μου).
3. Η παρουσία του στις συνεδριάσεις του συλλόγου των καθηγητών (όπου συμμετείχα σαν εκπρόσωπος του φοιτητικού συλλόγου -ένας από τους δύο- χάρη σε ρύθμιση του κοσμήτορα κ. Σκιαδά), παρόλο που τον έβλεπα με τα μάτια του κνίτη συνδικαλιστή. ήταν από ουδέτερη μέχρι εποικοδομητική.
Η συνέχεια είναι ο κ. Μπαμπινιώτης που όλοι ξέρουμε: μακρόχρονη πρυτανεία στο πανεπιστήμιο, προεδρία στη Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία (Αρσάκειο), στο Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού και δεν ξέρω σε πόσα άλλα όργανα, συμετοχή σε τηλεοπτικές εκπομπές, Λεξικά που γίνανε μπεστ σέλερ, πυκνή αρθρογραφία.
Τώρα πια που έχω αναπτύξει κάποια κριτήρια,μπορώ να πω δυο λόγια ουσίας για τον παλιό μου καθηγητή.
Πρώτα τα καλά:
1. Είναι αταλάντευτος θιασώτης της ινδοευρωπαϊκότητας (συγνώμη που, λόγω χώρου, δε μπορώ ν΄ αναπτύξω το θέμα εδώ). Αυτό τον φέρνει σε αντίθεση, συχνά οξύτατη, με γλωσσολογούντες ή γλωσσολόγους της άκρας δεξιάς, που υποστηρίζουν διάφορα απίθανα / εθνικιστικά / αντιεπιστημονικά για την ελληνική γλώσσα (Πλεύρης, Γεωργιάδης, Τζιρακοπούλου κλπ)
2. Δέχτηκε το μονοτονικό - όχι αυτονόητο για άνθρωπο συντηρητικού προφίλ. Σ΄ αυτό πήγε κόντρα και στην εκκλησία, που - φυσικά - πολυτονίζει σταθερά.
3. Το Λεξικό του έχει αξιοσημείωτη ετυμολογική δουλειά (έβγαλε και χωριστό, μόνο Ετυμολογικό).
4. Το Λεξικό του διαθέτει μεγάλο πλούτο λημμάτων και ερμηνευμάτων
5. Έχει προτείνει μερικούς πετυχημένους νεολογισμούς, γνωστότερος από τους οποίους είναι το ευπώλητο (αντί μπεστ σέλερ)
6. Παρέμεινε «Γιώργος» (τουλάχιστον στο Λεξικό του), σε μια εποχή που έχουμε πήξει στους Γεώργιους, τους Κωνσταντίνους και τους Ιωάννηδες
7. Άσχετα από τις όποιες δημόσιες σχέσεις του, είναι επιστήμονας.
Και τώρα τα στραβά (γράφω σοβαρά πράγματα και με κουτσομπολιά δεν ασχολούμαι):
1. Είναι θεούσος σε βαθμό απίστευτο για σοβαρό επιστήμονα. Αυτό έχει επίδραση στην υποστήριξη αντιεπιστημονικών θέσεων, όπως η ταύτιση ελληνικού έθνους - ορθοδοξίας ή επιμονή του στη ύπαρξη του παντελώς ανύπαρκτου κρυφού σχολειού (π.χ. δείτε
εδώ τι του γράφουν οι Ροϊδης - Λασκαράτος). Το χειρότερο όμως είναι άλλο: έχει επίδραση στο ίδιο του το Λεξικό, που είναι στρατευμένο υπέρ της ορθοδοξίας: υπάρχει πλήθος θρησκευτικών παραδειγμάτων και σώρευση εκκλησιαστικών -
Τι εκπροσωπεί ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος;